Bazylika San Salvatore w Bresciiwł.Basilica di San Salvatore jest jednym z najważniejszych zachowanych zabytków wczesnośredniowiecznej architektury sakralnej. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO jako jedno z siedmiu miejsc kategorii: Longobardowie we Włoszech. Ośrodki władzy, 568 – 774 n.e. Bazylika tworzy jeden kompleks architektoniczny z sąsiednim klasztorem Santa Giulia[1].
Król Dezyderiusz w 753 założył klasztor żeński, poświęcając go Zbawicielowi (San Salvatore), a następnie umieścił w nim szczątki męczennicy św. Julii. Kościół i klasztor miały być symbolem dynastycznej potęgi Longobardów. Dzwonnica została wzniesiona około 1300. W XIV wieku dobudowano kaplice od strony północnej. Fasada została rozebrana w 1466, aby na wyższym poziomie zbudować chór dla sióstr (obecnie przyłączony do kościoła Santa Giulia), którego dolne piętro stanowi atrium San Salvatore[1].
Badania, przeprowadzone wewnątrz budynku, uwidoczniły nie tylko część jego oryginalnych ścian, ale także pozostałości rzymskiego domu poniżej (I–IV wiek n.e.), niektóre konstrukcje nawiązujące do pierwszego okresu longobardzkiego (568–650) i fundamenty starszego kościoła, teraz częściowo widoczne. Wewnątrz, dwa rzędy kolumn różnego pochodzenia (niektóre z rzymskich budynków), zakończone są niezwykłymi głowicami, dwie typu Rawenna (VI wiek). Pozostały fragmenty fresków i dekoracji sztukatorskich z okresu karolińskiego (IX wiek). Na kontrfasadzie i w kaplicy znajdują się freski z XVI wieku[1].
W 1798 kościół i klasztor desakralizowano, w 1882 przekształcono w muzeum, a w 2011 wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
